Nazywali siebie Czterej Jeźdźcy Apokalipsy. Called ourselves the Four Horsemen of the Apocalypse. Pierwsze cztery z siedmiu pieczęci znane są jako czterej jeźdźcy apokalipsy. The first four of the seven seals are known as the four horsemen of the Apocalypse. Zaraza, @laurathalassa to niesamowita powieść fantasy, w której obserwujemy uczłowieczenie jednego z jeźdźców Apokalipsy. Gdy na Ziemię przybywają – Zaraza, Wojna, Głód i Śmierć – czterej jeźdźcy pędzący na dzikich wierzchowcach, by unicestwić ludzki żywot, ludzie buntują się i stają do walki z najgorszym wcieleniem swojego strachu. Przeszukaj zdjęć Czterej Jeźdźcy Apokalipsy Ilustracje i obrazów na licencji royalty-free w iStock. Znajdź wysokiej jakości zdjęcia, których nie znajdziesz nigdzie indziej. Czterej jeźdźcy Apokalipsy z bazyliki Najświętszego Serca Jezusowego w Zagrzebiu Reklama Rentowność obligacji dziesięcioletnich na koniec 2021 doszła aż do 3,67 proc., a przed rokiem "Reżyserem filmu jest renegat ze świata biznesu, jak sam siebie nazywa, który podnosi kurtynę i pokazuje, jak w rzeczywistości działa globalna ekonomia. Żyje Dịch Vụ Hỗ Trợ Vay Tiền Nhanh 1s. Albrecht Dürer, Czterej jeźdźcy Apokalipsy, 1497–1498 (Staatliche Kunsthalle, Karlsruhe) Wybrane symbole Apokalipsy W Apokalipsie pojawia się wiele niejasnych symboli, które od stuleci fascynowały nie tylko teologów, lecz także wszystkich czytelników tej księgi. Oto kilka przykładów symboli Apokalipsy oraz ich najczęściej spotykane objaśnienia: Baranek – Jezus Chrystus Bestia o liczbie 666 – ucieleśnienie zła siedmiogłowy Smok – szatan Babilon – zło świata Nowe Jeruzalem – obietnica Królestwa Bożego czterej jeźdźcy – Zabór, Mord, Głód i Śmierć; uosobienia nieszczęść wojny siedem pieczęci – największe tajemnice, dotyczące sensu dziejów ludzkości. a siedzący na nim miał łuk. I dano mu wieniec, i wyruszył jako zwycięzca, by [jeszcze] zwyciężać. A gdy otworzył pieczęć drugą, usłyszałem drugą Istotę żyjącą, gdy mówiła: „Przyjdź!”. I wyszedł inny koń – barwy ognia, a siedzącemu na nim dano odebrać ziemi pokój, by się wzajemnie ludzie zabijali – i dano mu wielki miecz. A gdy otworzył pieczęć trzecią, usłyszałem trzecią Istotę żyjącą, gdy mówiła: „Przyjdź!”. I ujrzałem: a oto czarny koń, a siedzący na nim miał w ręce wagę. I usłyszałem jakby głos pośrodku czterech Istot żyjących, [gdy mówił: „Kwarta pszenicy za denara, i trzy kwarty jęczmienia za denara, a nie krzywdź oliwy i wina!”. A gdy otworzył pieczęć czwartą, usłyszałem głos czwartej Istoty żyjącej, gdy mówiła: „Przyjdź!”. I ujrzałem: oto koń trupio blady, a imię siedzącego na nim Śmierć, i Otchłań mu towarzyszyła. I dano im władzę nad czwartą częścią ziemi, by zabijali mieczem i głodem, i morem, i przez dzikie zwierzęta. A gdy otworzył pieczęć piątą, ujrzałem pod ołtarzem dusze zabitych dla Słowa Bożego i dla świadectwa, jakie mieli. I głosem donośnym tak zawołały: „Jak długo jeszcze, Władco święty i prawdziwy, nie będziesz sądził i wymierzał za krew naszą kary tym, [co mieszkają na ziemi?”. I dano każdemu z nich białą szatę, i powiedziano im, by jeszcze krótki czas spokojnie zaczekali, aż się dopełni liczba ich współsług i braci, którzy, jak i oni, mają być zabici. I ujrzałem: gdy otworzył pieczęć szóstą, nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi i słońce stało się czarne jak włosienny wór, a cały księżyc stał się jak krew. I gwiazdy spadły z nieba na ziemię, 116podobnie jak figowiec wstrząsany silnym wiatrem zrzuca [na ziemię niedojrzałe owoce. Niebo zostało usunięte jak księga, którą się zwija, a wszelka góra i wyspa z miejsc swoich poruszone. A królowie ziemscy, wielmoże i wodzowie, bogacze i możni, i każdy niewolnik oraz wolny ukryli się w jaskiniach i górskich skałach. I mówią do gór i do skał: „Spadnijcie na nas i zakryjcie nas przed obliczem Zasiadającego na tronie i przed gniewem Baranka, bo nadszedł Wielki Dzień Jego gniewu, a któż zdoła się ostać?”. […] I ujrzałem Bestię wychodzącą z morza, mającą dziesięć rogów i siedem głów, a na rogach jej dziesięć diademów, a na jej głowach imiona bluźniercze. Bestia, którą widziałem, podobna była do pantery, łapy jej – jakby niedźwiedzia, paszcza jej – niby paszcza lwa. A Smok dał jej swą moc, swój tron i wielką władzę. I ujrzałem jedną z jej głów jakby śmiertelnie zranioną, a rana jej śmiertelna została uleczona. A cała ziemia w podziwie powiodła wzrokiem za Bestią; i pokłon oddali Smokowi, bo władzę dał Bestii. I Bestii pokłon oddali, mówiąc: „Któż jest podobny do Bestii i któż potrafi rozpocząć z nią walkę?”. Ap 1,9–10; 6; 13,1–4; BT Hans Memling, Św. Jan na wyspie Patmos, skrzydło ołtarza, 1479 (Muzeum Memlinga, Brugia). Według tradycji św. Jan Apostoł spisał księgę Apokalipsy na greckiej wysepce Patmos, gdzie przebywał na wygnaniu. Hans Memling, Św. Jan na wyspie Patmos (fragment) 3. Prorocy i objawienia 117Page 3 and 4: Wydawnictwo STENTOR Warszawa 2019Page 5 and 6: Przedmowa . . . . . . . . . . . . .Page 7 and 8: ŚREDNIOWIECZE . . . . . . . . . . Page 9 and 10: Horacy - wzór europejskiej 11 and 12: Horacy Do Deliusza Opanowany w godzPage 13 and 14: Czytamy, analizujemy, interpretujemPage 15 and 16: Zbigniew Herbert Historia MinotauraPage 17 and 18: - Człowieku. Chociaż ziemię lemiPage 20 and 21: Wprowadzenie Kształtowanie się BiPage 22 and 23: Wybrane księgi i Opowieści biblijPage 24 and 25: Księga o początkach. Biblia rozpoPage 26 and 27: Czytamy, analizujemy, interpretujemPage 28 and 29: Czytamy, analizujemy, interpretujemPage 30 and 31: Czytamy, analizujemy, interpretujemPage 32 and 33: 2 synowie Boży - aniołowie 3 SabePage 34 and 35: Wskazówki do odbioru dzieła sztukPage 36 and 37: Wskazówki do lektury Kohelet. KohePage 38 and 39: Wskazówki do lektury Psalm jako gaPage 40 and 41: Salomon doglądający budowy świąPage 42 and 43: KOMENTARZ Józef Sadzik (1933-1980)Page 44 and 45: Na początek… 1 Porównaj dwa zamPage 46 and 47: Sprawdź się 1 Sporządź w zeszycPage 50 and 51: Wskazówki do lektury Powstanie ApoPage 52 and 53: Rozważamy, podsumowujemy, piszemy Page 54 and 55: można zarazem w nim widzieć symboPage 56 and 57: Wskazówki do lektury Czesław MiłPage 58 and 59: Skrzydlate słowa Skrzydlate słowaPage 60 and 61: 2 Przepisz i uzupełnij podane zdanPage 62 and 63: W składzie leksykalnym frazeologizPage 64 and 65: Turniej rycerski, miniatura z KodekPage 66 and 67: Wskazówki do lektury Pieśń o RolPage 68 and 69: Roland. Roland jest postacią histoPage 70 and 71: Dirk Bouts, Sprawiedliwość cesarzPage 72 and 73: Opowieści Okrągłego Stołu W kulPage 74 and 75: Średniowieczny ideał miłości. WPage 76 and 77: Muzycy przed królową, ilustracja Page 78 and 79: 4 obłądzeni - obłąkani Jednego Page 80 and 81: - Tak - rzekł Tristan - zabrał mPage 82 and 83: zielony, równie kwitnący, równie W roku 1498 ukazała się w Norymberdze książka wydana przez Albrechta Dürera, zawierająca tekst „Księgi Apokalipsy” świętego Jana. „Apokalipsa” to ostatnia księga Nowego Testamentu Pisma Świętego. Jest zapisem przepowiedni, ujętych w mistyczne wizje, które dotyczą wydarzeń, jakie poprzedzą koniec świata. Dürer wydał swoje dzieło w dwóch wersjach językowych. W języku niemieckim pod tytułem „Die Offenbarung des Johannes” („Objawienia Jana”), w łacinie pod tytułem „Apocalypsis cum figuris” („Apokalipsa z obrazami”). W książce zamieścił cykl piętnastu ilustracji. Nawiązywały one do treści. Dodatkowa karta, otwierająca ów zbiór, ukazywała scenę męczeństwa z legendy o świętym Janie. Otwarta książka zawierała po prawej stronę z ilustracją, po lewej – stronę z tekstem. Przedstawienia plastyczne zajęły w niej miejsce ważniejsze od tekstu – znajdowały się po stronie, na którą zwykle najpierw pada wzrok czytelnika. Wydanie „Apokalipsy” zapoczątkowało międzynarodową sławę Dürera, która rosła do końca jego życia. Na końcu książki Dürer zamieścił notkę informacyjną. Napisał w niej: „Wydrukowana w Norymberdze przez Albrechta Dürera, malarza, roku pańskiego 1498”. Celowo podkreślił, że drukarzem jest malarz. W owym czasie wizerunki plastyczne drukowane uchodziły za podrzędne w stosunku do obrazów, które malowano ręcznie. Traktowano je powszechnie jak wyroby rzemieślnicze. Najczęściej były niedużych rozmiarów ilustracjami do książek. Ich rysunek był uproszczony. W ostatnim dwudziestoleciu XV-go wieku w Europie pojawiły się jednak książki ozdobione drukowanymi ilustracjami o dużych walorach estetycznych. Malarze stopniowo odkrywali możliwości nowej techniki, a publiczność powoli dostrzegała ich urodę. Dürer, zaznaczając, że wydawcą „Apokalipsy” jest malarz, starał się nadać zawartym w niej ilustracjom wyższą plastyczne wykonane za pomocą druku nosi nazwę grafiki. Technika ta pozwala na wielokrotne, mechaniczne powielanie jednego rysunku. Dzięki niej może on istnieć nie w jednym, ale w wielu egzemplarzach - na wielu osobnych kartkach, na których pojawia się w formie odbitki. Tworząc grafikę, artysta rysował wzór na płaskiej powierzchni drewnianego klocka lub metalowej blaszki. Wycinanie drzeworytu polega na usuwaniu zbędnych części drewna z pomiędzy linii rysunku, które stają się wypukłe. Usunięte partie w gotowej odbitce są białe. Płaskie Wierzchołki wypukłych linii rysunku pokrywane są tuszem. Tak przygotowany drzeworyt umieszczany jest w prasie drukarskiej. W niej odbywa się proces kopiowania rysunku na kartkę. Wilgotny papier kładziony jest na wypukły rysunek drzeworytu i mocno i równomiernie dociskany do niego za pomocą prasy. W ten sposób rysunek odbija się na karcie. Z jednego drewnianego klocka – zwanego drzeworytem – lub z jednej metalowej blaszki mogło powstać nawet kilka tysięcy odbitek. Obraz, który powstaje, jest lustrzanym odbiciem rysunku. Jakość odbitek ulega jednak zmianie w miarę powtarzania druku. W świeżo wykonanym bloku drzeworytu linie kompozycji mają ostre krawędzie. Powodują one w papierze delikatne wcięcia. Odbitki, które z nich powstają, cechują równe, wyraziste linie. W miarę używania drzeworytu i powtarzania nacisku, wierzchnie krawędzie jego rysunku stopniowo tracą swoją ostrość, przez co powstające z nich odbitki prezentują wydruk gorszej jakości. Kurczące się i pękające drzewo sprawia, że kontury stają się mniej wyraziste, a drobne detale mogą zupełnie stracić czytelność. Nieodpowiednie warunki przechowywania np. wilgoć, zainfekowanie drewna przez insekty, powodują mechaniczne uszczerbki w drzeworycie, które uwidaczniają się w formie białych przerw i białych kropek na liniach druku początkowo zastosowano do wyrobu książek. Niezwykle przyspieszył on proces ich wykonywania. Wcześniej książki przepisywano i zdobiono ręcznie. Ten nowy system produkcji spowodował obniżenie kosztów wyrobów. Książki stały się tańsze i coraz więcej ludzi mogło sobie na nie był pierwszym artystą, który zakupił prasę drukarską i zdecydował się wykorzystać ją w swojej pracy artystycznej. Tajniki drukarstwa poznawał od wczesnej młodości. Pod koniec roku 1486, w wieku 15 lat, rozpoczął naukę u Michaela Wolgemuta, mistrza, który w Norymberdze prowadził największy i szeroko znany warsztat malarski. Współpracował też z wydawcą, Antonem Korbergem, ojcem chrzestnym Dürera. W jego warsztacie przygotowywane były drzeworyty, z których powstawały ilustracje do książek publikowanych przez Korberga. Jego wydawnictwo było jednym z najlepiej prosperujących w Cesartswie, z filiami w kilku miastach. W obu tych zakładach Dürer zapoznał się z procesem powstawania wydruku na jego wszystkich etapach, począwszy od fazy projektu, przez wycinanie wzoru na drewnianym klocku, po wykonanie jego odbitki. Pod koniec 1489 roku Dürer zakończył terminowanie u Wolgemuta i niedługo później wyruszył w wędrówkę po Europie. Tak zwana wędrówka czeladnicza była etapem edukacji każdego niemieckiego rzemieślnika. Służyła poszerzeniu wiedzy i umiejętności. Podczas jej trwania młody terminator odbywał praktyki w warsztatach mistrzów z innych miast. Wiemy, że Dürer w swojej wędrówce udał się między innymi do tych miejscowości, które były ważnymi centrami wydawniczymi. Odwiedził Colmar, Bazyleę, Strasburg. Zależało mu na spotkaniu Martina Schongauera, grafika z Colmaru, jednak mistrz zmarł, zanim Dürer do niego dotarł. Zatrzymał się za to w czasie swojej wędrówki u nieznanego nam z imienia mistrza, zwanego Mistrzem Książki, którego twórczość graficzna, podobnie jak twórczość Martina Schongauera, wywarła na niego duży wpływ. Pierwszy znany nam drzeworyt, zaprojektowany przez Dürera i wykorzystany do ilustracji w książce, powstał podczas jego pobytu w Bazylei. Przedstawia św. Hieronima z lwem (według legendy towarzyszem Hieronima był lew, którego święty uleczył – wyjął z jego chorej łapy cierń). W czasie swojej wyjątkowo długiej, trwającej niemal cztery lata, podróży Dürer wykonał i inne drzeworyty. One same nie zachowały się, ale ilustracje, które dzięki nim powstały, naukowcy rozpoznali w kilku niedługim czasie po pierwszej, Dürer podjął drugą podróż. Jesień oraz zimę roku 1494 spędził we Włoszech. Zetknął się z grafikami Andrei Mantegni. Twórczość tego włoskiego malarza i grafika wywarła na nim wielkie wrażenie. Malarstwo i grafika powstające na terenie państw włoskich różniły się od tych, jakie w tym samym czasie artyści tworzyli w pozostałej części Europy, położonej na północ od Alp. Dürer wyniósł z podróży na południe lekcję perspektywy linearnej, zasad harmonijnej kompozycji, stosowania proporcji w ukazywaniu ciała ludzkiego, modelunku światłocieniem. Poznał także zestaw starożytnych postaci i motywów mitologicznych, wykorzystywanych szeroko w sztuce plastycznej. Z podróży tej zachowały się szkice, które tworzył, obserwując współczesne dzieła włoskich rozwoju umiejętności graficznych Dürera ogromne znaczenie miał również najwcześniejszy etap jego edukacji. Zanim podjął naukę w pracowni malarskiej Michaela Wolgemuta, kształcił się w warsztacie swojego ojca, złotnika. W nim nauczył się precyzyjnego rysunku oraz poznał sposoby opracowywania delikatnych metalowych powierzchni. Sztuka złotnicza wymaga od artysty wyjątkowej zręczności manualnej i dokładności. Precyzyjność i wyczucie materiału stały się cechą rozpoznawalną późniejszych grafik Dürera, zarówno drzeworytniczych, jak i wykonanych z wzorników powrocie z drugiej wędrówki, wiosną 1495 roku, 24-letni Dürer rozpoczął działalność swojego warsztatu. Od razu uczynił z niego pracownię zarówno malarską, jak i graficzną. Postanowił, że proces produkcji grafiki odbywał się będzie w niej od początku do końca. Nabył prasę drukarską. Jego decyzja miała zapewne podłoże ekonomiczne. Dürer sam obmyślał tematykę i kompozycję swoich dzieł. Samodzielnie planował publikację książek. Prowadził aktywną sprzedaż swoich prac. Handlował nimi w pracowni i na targu, miał pośredników w innych miastach. W prowadzeniu interesu pomagała mu żona. Taki system pracy zapewnił mu regularne i bezpieczne dochody. Uniezależnił go ponadto finansowo i decyzyjnie od mecenasów. W dawnych wiekach artysta tworzył zwykle dzieło na zamówienie. Jego dochody, i poniekąd charakter twórczości, uzależnione były od obcych osób i okoliczności zewnętrznych. Dürer świadomie przełamywał ten schemat. Można powiedzieć, że sam tworzył rynek dla swoich prac. Wspaniale odgadywał, jakie tematy mogą zainteresować ludzi i takie podejmował. Na sukcesie Dürera zaważył też zapewne status Norymbergi. Było ona jednym z najważniejszych i najliczebniejszych ówczesnych europejskich miast. Liczyła ponad czterdzieści tysięcy mieszkańców. W Norymberdze rozwijało się wiele gałęzi rzemiosła, miasto posiadało też własną papiernię. Centralne położenie uczyniło też z niego miasto handlowe. Wyroby, nowości, łatwo rozprzestrzeniały się stąd do pozostałych ośrodków europejskich, wymianie towarowej towarzyszyła wymiana pierwszych grafikach, które wykonał w swoim warsztacie, Dürer podejmował tematykę religijną. Cykl piętnastu drzeworytów do „Apokalipsy” powstawał w latach 1496 – 1498. Temat apokalipsy pojawił się w sztuce w XIII wieku. Sam Dürer znał go z ilustracji Biblii, wydanej pierwotnie w roku 1479 w Kolonii, a ponownie w Norymberdze, w roku 1483, w drukarni jego ojca chrzestnego. Decydując się na wydanie „Apokalipsy”, zdawał sobie zapewne sprawę z możliwego sukcesu komercyjnego przedsięwzięcia. Zagadnienie końca świata zawsze interesowało ludzi, szczególnie w okresie przełomu wieków. Około roku 1500 ludność dręczyły częste plagi. Obawiano się inwazji potężnego Cesarstwa Tureckiego. Ludzi ciekawiły i zadziwiały, ale jednocześnie przerażały wieści o nowo odkrytych, zamorskich lądach, zamieszkiwanych przez nieznane dotąd stworzenia i ludzi, którzy nie okrywają swoich ciał ubraniem. Okres ów był też czasem konfliktów religijnych, wyrażającymi się w rosnącej niechęci do papiestwa. Ludność odczuwała niepokój i liczyła się z możliwością nadejścia bliskiego końca świata. Fantastyczne wizje, w których koniec świata opisany jest w Księdze Apokalipsy, musiały pociągać ówczesne rozpoczynał pracę nad drzeworytem od projektu. Szkicował go na kartce. Kiedy stworzył ostateczną wersję, powtarzał ją, rysując ją odręcznie na płaskiej powierzchni drewnianego bloku. Czasem kartkę z końcowym szkicem przyklejał do powierzchni bloku. Następnie wycinał z wzoru poszczególne partie drewna. Używał do tego odpowiednich noży i narzędzi. Dürer nie wycinał wszystkich swoich drzeworytów samodzielnie. W XV wieku w Niemczech zajmowali się tym specjalnie wyuczeni tej sztuki rzemieślnicy. Zadaniem mistrza było przede wszystkim stworzenie projektu. Nie zachował się żaden z piętnastu drzeworytów, które posłużyły za wzory do „Apokalipsy”, jednak analiza stylistyczna linii odbitek wykazała, że nad wycinaniem drzeworytów do niej pracowało przynajmniej dwóch rzemieślników. To, że Dürer pozostawiał wycinanie rysunku swoim pracownikom nie umniejsza jego dziełu. Warsztat był rodzajem przedsiębiorstwa, w którym poszczególne etapy pracy rozdzielone były między różne osoby. Była to powszechna wiadomo, czy kolejność powstawania drzeworytów do „Apokalipsy” odpowiada kolejności, w jakiej zaistniały w książce. Najpewniej cały cykl, z uwagi na jego spójność stylistyczną, przemyślenie ukazanych motywów, został zaprojektowany i naszkicowany w całości na samym początku pracy. Drzeworyty natomiast wykonywane były prawdopodobnie w luźnej kolejności. Podejmując się twórczości graficznej, Dürer postawił sobie trudne wyzwanie estetyczne. Podobnie, jak w malarstwie, i w grafice dążył do perfekcji. Duże, mierzące średnio 39 cm wysokości i 28 cm szerokości, ilustracje do „Apokalipsy” były wyjątkowe zarówno ze względu na rozmiar, jak i sposób ukazania tematu. Projektując je, Dürer zainspirował się ilustracjami z Biblii, wydanej w Norymberdze w 1483 roku. Zapożyczył z nich motywy i niektóre kompozycje, jednak jego własne dzieło pozostaje o wiele bardziej złożone i ambitne. Niektóre ilustracje odnoszą się do jednego wydarzenia opisanego w wizji Jana, inne są połączeniem dwóch lub więcej momentów, pochodzących z osobnych rozdziałów jego „Księgi”. W drzeworytach do „Apokalipsy” skrystalizował się pierwszy dojrzały styl Dürera. Łączy on północnoeuropejskie sposoby tworzenia obrazu z renesansową tradycją włoską, którą Dürer poznał dzięki swojej podróży. Elementy stylu północnego wyrażają się w drobiazgowym ukazywaniu realistycznych detali, takich jak rośliny i zwierzęta, czy tworzeniu niezwykle gęstej, ściśle wypełnionej postaciami kompozycji. Cechy sztuki włoskiej to z kolei panowanie nad układem kompozycji. Jest ona przejrzysta i zorganizowana symetrycznie. Przestrzeń w ilustracjach wydaje się trójwymiarowa, wykreowana jest zgodnie z zasadami perspektywy linearnej, w której uwaga widza prowadzona jest ku jednemu punktowi w głębi. . Dürer znalazł też sposób na oddanie w drzeworycie dokładnego, łagodnego lub mocnego modelunku postaci. Efekty światłocieniowe, jakie uzyskiwał, przypominały te, które znane były z malarstwa. W jego interpretacji „Apokalipsy”, fantastyczne, wizyjne sceny toczą się w realnej przestrzeni. Na przykład pośród naturalnego, wiejskiego krajobrazu z zamkiem w tle. Świat realny zajmuje często dolną partię obrazu, a mistyczna wizja rozgrywa się w jego górnych obszarach, na poziomie nieba. Ludzie, ukazani w tych ilustracjach, noszą współczesne ubrania, przypominają ówczesnych mieszkańców Norymbergi. Scenom nadnaturalnym towarzyszą przekonująco oddane elementy przyrody – takie, jak skłębione chmury i rozbłyskujące pośród nich długie promienie tajemniczego światła. Większość z ilustracji oddziałuje ponadto poprzez narracyjność – możemy ułożyć opowieść o tym, co się w nich dzieje. Ukazują postacie, wydarzenie „w akcji”, obecny jest w nich ruch. Mistyczny, zagadkowy, trudny do zinterpretowania tekst „Księgi” św. Jana został przełożony przez Dürera na konkretne, wiarygodne, przekonujące obrazy.„Czterej jeźdźcy Apokalipsy” to dynamiczny obraz, w którym trzej groźnie wyglądający rycerze pędzą w zwartej grupie na rumakach. Ich konie tratują swoimi kopytami bezbronnych i przerażonych ludzi. Przestrzeń ponad jeźdźcami i za ich plecami wypełniają kłęby chmur. Ich szaty powiewają. Nieco poniżej grupy, na wychudzonym koniu, pędzi półnaga, koścista postać. W rękach trzyma widły. Motyw czterech jeźdźców Apokalipsy wyłonił się w sztuce około 1260 roku. Pod ich postaciami kryły się: wojna, głód, zaraza oraz śmierć. Tuż przed końcem świata opanują one ziemię i przyniosą zagładę wszystkim czyniącym zło ludziom. Jeźdźcy przeważnie ukazywani byli osobno i statycznie. Jeśli przedstawiano ich razem w jednym dziele, to jednak rozproszonych w różnych punktach przestrzeni. W wspomnianej Biblii z roku 1483 ukazani są wspólnie w niewielkich rozmiarów ilustracji. Po raz pierwszy z tak wielką siłą wyrazu, w wspólnej formacji nacierającej gwałtownie na ludzi, pojawili się jednak dopiero w drzeworycie Dürera. Artyście udało się pokazać zjednoczenie ich niszczących mocy i położyć nacisk na ich wspólną rolę w wydarzeniach końca świata. U niego też po raz pierwszy czwarty rycerz, który symbolizuje śmierć, nie jest szkieletem siedzącym na koniu, ale odrażającą postacią o wynędzniałym ciele i przerażającym wyrazie twarzy. Otwarta paszcza, która znajduje się obok niego i połyka duchownego, jest nawiązaniem do średniowiecznego motywu. Oznacza tak zwane „otwarte usta piekła”, które pochłoną w ostatnich dniach świata grzeszników. Wyobrażano je sobie pod postacią Bestii pożerającej ludzi. Dramatyczne napięcie oraz groza budowane są w tej scenie wieloma środkami. Wysoko ponad przerażającą sceną zagłady, na tle chmur, frunie anioł. Prawą dłonią błogosławi. Jego wzrok zwrócony jest w naszą stronę. Usta anioła uśmiechają „Apokalipsy” skłonił Dürera do ponownego wydania dzieła. Jego łacińska wersja, wraz z dodatkowymi dwoma cyklami drzeworytniczymi, „Życiem Marii” i „Wielką Pasją”, ukazała się ponownie w Norymberdze w roku 1511. W XVI wieku dzieło wznawiane było przez kolejnych wydawców. Cykl Dürera wywarł ogromny wpływ na późniejsze plastyczne interpretacje „Księgi Apokalipsy” świętego Jana. Stanowił przełom w sposobie ukazywania jej wizji i ukształtował obrazowanie, które inspirowało późniejszych KramzaŹródłaB. Hawley, C. Zahn, Albrecht Duerer Master Printmaker, Nowy York, Northern Renaissance 02 The Birth of the The Durer Rhinoceros - Masterpieces of the British The Durer Rhinoceros - Masterpieces of the British representations of the Four Zaloguj się Załóż konto Menu Oferta edukacyjna Szkoły językowe i uczelnie Zaloguj się Załóż konto Przejdź do listy zasobów. prowadzenie lekcji Autor: Iwona Kulpa-Szustak Filtry: karty pracy do dzieł sztuki Poziom: Klasa 1 / Biblia / Apokalipsa św. Jana Zaktualizowany: 2020-08-14 Zaloguj się Załóż konto Menu Oferta edukacyjna Szkoły językowe i uczelnie Zaloguj się Załóż konto Przejdź do listy zasobów. prowadzenie lekcji Filtry: karty pracy do dzieł sztuki Poziom: Klasa 1, część 1 / Starożytność Zaktualizowany: 0000-00-00 Dzieło zatytułowane „Czterej jeźdźcy Apokalipsy” to rycina, która bezpośrednio nawiązuje swoją tematyką do Biblii. Obraz powstał u schyłku XV w., a jego autorem jest Albrecht Duerer. Uwiecznione zostały na nim cztery postacie rodem z Apokalipsy św. Jana. Głód, Zaraza, Wojna i Śmierć to jeźdźcy symbolizujący nieszczęścia, które mają spotkać mieszkańców ziemi. Największą część dzieła zajmują sylwetki jeźdźców. Oprócz czterech postaci, widnieją na niej także ludzie, którzy uciekają spod kopyt koni należących do Śmierci, Głodu, Zarazy i Wojny. Ponad postaciami widnieje anioł z rozpostartymi skrzydłami. Chcąc dobrze zinterpretować obraz, warto przede wszystkim zwrócić uwagę na wygląd i atrybuty, którymi obdarzeni są jeźdźcy. Na dole obrazu widoczny jest pierwszy z jeźdźców. Zarówno on sam, jak i jego wierzchowiec to postaci niezwykle wychudzone. Widoczne są kości obydwu postaci. Jeździec obdarzony jest brodą, a na sobie ma potarganą szatę. W chudych rękach trzyma widły. Jeździec ten symbolizuje śmierć. Obok niego znajduję się postać, która w dłoni trzyma wagę – jest to symboliczne przedstawienie Głodu. Postać dzierżąca miecz to przedstawienie wojny, natomiast ostatni z nich, obdarzony łukiem jest reprezentantem zarazy. Całość interpretować można jako symboliczne przedstawienie końca świata, które bezpośrednio odnosi się do biblijnej wizji. Jeźdźcy apokalipsy trzymają w rękach przedmioty, które pozwalają na utożsamienie ich z konkretnymi klęskami i nieszczęściami, które spotkają ludzkość. Ważnym elementem ryciny są ludzie, którzy znajdują się przed jeźdźcami. Postaci są tratowane przez konie. Na ludzkich twarzach widoczny jest smutek oraz strach. Górujący nad całością anioł nie próbuje powstrzymać jeźdźców. Apokalipsa to wydarzenie nieuniknione, co zostało przedstawione na rycinie. Rozwiń więcej

albrecht durer czterej jeźdźcy apokalipsy